Σε ένα κάλεσμα διαδικασίας, η αφελής πρακτική θα ήταν και ο γονέας, από υπερβολικό φόβο, να σώζει τις τιμές των καταχωρητών που χρησιμοποιεί στη μνήμη –στη στοίβα, όπως θα πούμε παρακάτω– και το παιδί, από υπερβολική αίσθηση ευθύνης, να προστατεύει την παλαιά τιμή του κάθε καταχωρητή, σώζοντάς την (επίσης στη μνήμη), πριν την "χαλάσει" γιά να βάλει εκεί κάτι δικό του. Προφανώς, είναι διπλός και περιττός κόπος και οι δύο να το κάνουν αυτό –αρκεί να το κάνει μόνον ο ένας από τους δύο –αλλά ποιός από τους δυό; Όπως θα δούμε, μερικές φορές συμφέρει να κάνει το σώσιμο (και επαναφορά) ο ένας, και άλλες φορές ο άλλος. Γιά να δουλέψει σωστά αυτό, και σε συνθήκες χωριστού compilation, ο RISC-V χωρίζει τους καταχωρητές του σε κατηγορίες, όπως στο σχήμα, και ορίζει Συμβάσεις Χρήσης Καταχωρητών, που επιγραμματικά είναι οι εξής:

• Temporary Registers (γιά προσωρινή χρήση - t - πράσινοι στο σχήμα): οιαδήποτε διαδικασία είναι ελεύθερη να τους χρησιμοποιήσει θεωρώντας τους διαθέσιμους, δηλαδή χωρίς να νοιάζεται να σώσει το παλαιό περιεχόμενό τούς. Άρα, σε ένα κάλεσμα, επειδή το παιδί (ή άλλος απόγονος) μπορεί να τους "χαλάσει", είναι ευθύνη του καλούντος (του γονέα), εάν έχει κάτι χρήσιμο μέσα, να το σώσει (στη στοίβα) πριν το κάλεσμα και να το επαναφέρει από εκεί μετά την επιστροφή του καλέσματός (caller-saved).

• Saved Registers (γιά μακροπρόθεσμη διατήρηση - s - κόκκινοι στο σχήμα): διατηρούν το περιεχόμενό τους διαμέσου καλεσμάτων (across calls), διότι αποτελεί ευθύνη των παιδιών/απογόνων να μην καταστρέφουν το περιεχόμενό τους. Επομένως, είναι ευθύνη του καλούμενου, εάν θέλει να χρησιμοποιήσει τέτοιον καταχωρητή, πριν τον χρησιμοποιήσει να σώσει στη στοίβα ό,τι τυχόν είχε εκεί ενδεχομένως κάποιος πρόγονός του, και να το επαναφέρει στο τέλος, πριν επιστρέψει στους προγόνους του (callee-saved).

Διάρκεια ζωής (lifetime) μιάς μεταβλητής ή ενός καταχωρητή στον οποίο κρατάμε μιά μεταβλητή ή μιά ενδιάμεση τιμή υπολογισμού: λέγεται η χρονική περίοδος (ή οι εντολές που περιλαμβάνονται) από τη στιγμή πού στη μεταβλητή ή στον καταχωρητή εκχωρείται μία "αρχική" τιμή" (που δεν είναι συνάρτηση αυτής της ίδιας της μεταβλητής ή καταχωρητή), μέχρι την τελευταία ανάγνωση της τιμής αυτής πριν την επόμενη εκχώρηση νέας τιμής σε αυτή τη μεταβλητή ή τον καταχωρητή (που δεν είναι συνάρτηση του εαυτού της, δηλαδή που δεν την/τον διαβάζει αμέσως πριν την/τον γράψει). Μετά το τέλος μιας διάρκειας ζωής μιας μεταβλητής ή ενός καταχωρητή, και μέχρι την έναρξη της επόμενης διάρκειας ζωής της/του, η μεταβλητή ή ο καταχωρητής θεωρείται "νεκρή/νεκρός" (dead), διότι η τιμή της/του δεν μας ενδιαφέρει –κανείς δεν πρόκειται να την διαβάσει πριν την ξαναλλάξουμε– άρα είμαστε ελεύθεροι να την καταστρέψουμε.

Προσωρινοί Καταχωρητές - temporary registers: t0 έως και t6, καθώς και όσοι από τους καταχωρητές ορισμάτων, a, δεν χρησιμοποιούνται σαν ορίσματα από την τρέχουσα διαδικασία (7 έως 14 καταχωρητές, συνολικά): Η τιμή των καταχωρητών αυτών δεν διατηρείται μετά από ένα κάλεσμα διαδικασίας (not preserved across call), δηλαδή η καλούμενη διαδικασία (ή άλλες που τυχόν καλούνται από αυτήν) επιτρέπεται να μεταβάλει την τιμή αυτών των καταχωρητών χωρίς προηγουμένως να σώσει την τιμή που τυχόν είχε μείνει εκεί από την καλούσα διαδικασία, επομένως και χωρίς να επαναφέρει την παλαιά εκείνη τιμή προ της επιστροφής στην καλούσα διαδικασία. Αρα, αν η καλούσα διαδικασία έχει κάτι χρήσιμο μέσα σε έναν τέτοιο καταχωρητή ενώ ετοιμάζεται να καλέσει μιαν άλλη διαδικασία, το οποίο χρήσιμο επιθυμεί να το ξαναβρεί στη θέση του μετά την επιστροφή του καλέσματος, είναι ευθύνη της καλούσας διαδικασίας να σώσει την χρήσιμη τιμή πριν το κάλεσμα ("caller-saved") (στη στοίβα στη μνήμη), και να την επαναφέρει (restore) από εκεί αμέσως μετά, δηλαδή μετά την επιστροφή του καλέσματος.

Προσωρινές τιμές των οποίων η διάρκεια ζωής (lifetime) δεν περιλαμβάνει καλέσματα διαδικασιών συμφέρει να τοποθετούνται σε τέτοιους καταχωρητές, t, διότι δεν χρειάζεται ούτε να σώσουμε τα παλαιά περιεχόμενα (από αυτόν που μας κάλεσε) πριν τους χρησιμοποιήσουμε (επειδή είναι τύπου t), ούτε να σώσουμε τα νέα περιεχόμενά τους πριν τελειώσει η χρήση τους, αφού κατά τη διάρκεια ζωής τους δεν καλούμε καμία άλλη διαδικασία, άρα δεν κινδυνεύουμε από κανέναν απόγονο να μας χαλάσει το δικό μας περιεχόμενο. Εάν κατά τη διάρκεια ζωής αυτών των τιμών υπήρχαν καλέσματα θυγατρικών διαδικασιών, τότε σε κάθε τέτοιο κάλεσμα θα χρειάζονταν σώσιμο του "προσωρινού" αυτού καταχωρητή, και επαναφορά του μετά την επιστροφή, αφού η καλούμενη διαδικασία θα ήταν ελεύθερη (πιθανόν) να καταστρέψει την εκεί περιεχόμενη τιμή, οπότε και δεν θα συνέφερε η χρήση καταχωρητή τύπου t· όμως, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν καλέσματα θυγατρικών διαδικασιών κατά τη διάρκεια ζωής αυτής της τιμής, γι' αυτό και συμφέρει η τοποθέτησή της σε "προσωρινό" καταχωρητή.

Ένα πόρισμα είναι ότι διαδικασίες-φύλλα (leaf procedures), δηλαδή διαδικασίες που δεν καλούν καμία άλλη διαδικασία μέχρι να επιστρέψουν οι ίδιες (φύλλα στο δένδρο της (δυναμικής) κλήσης διαδικασιών), συμφέρει να βάζουν όλες τις τοπικές τους μεταβλητές και άλλες ενδιάμεσες τιμές σε καταχωρητές αυτού του τύπου, t. Παρατηρήστε ότι εάν το δένδρο της (δυναμικής) κλήσης διαδικασιών έχει μέσο fan-out μεγαλύτερο του 2, τότε οι διαδικασίες-φύλλα αποτελούν την πλειοψηφία των (δυναμικά) ενεργοποιούμενων διαδικασιών.

Διατηρούμενοι Καταχωρητές - saved registers: s0 έως και s11 (12 καταχωρητές, συνολικά): Η τιμή των καταχωρητών αυτών διατηρείται μετά από ένα κάλεσμα διαδικασίας (preserved across call), δηλαδή είναι ευθύνη της καλούμενης διαδικασίας να σώσει την παλαιά τιμή κάθε τέτοιου καταχωρητή πριν την χαλάσει ("callee-saved"), και να την επαναφέρει στη θέση της πριν επιστρέψει στην καλούσα διαδικασία. Αρα, η καλούσα διαδικασία μπορεί να αφήνει χρήσιμες τιμές σε αυτούς τους καταχωρητές, πριν καλέσει άλλες διαδικασίες, και να τις ξαναβρίσκει μετά την επιστροφή από αυτές, χωρίς να χρειάζεται –η καλούσα διαδικασία– να κάνει κάτι ιδιαίτερο γι' αυτό.

Μεταβλητές και τιμές των οποίων η διάρκεια ζωής (lifetime) περιλαμβάνει δύο ή περισσότερα καλέσματα διαδικασιών, με επανειλημμένη χρήση της παλαιάς τιμής τους μεταξύ των καλεσμάτων, συμφέρει να τοποθετούνται σε τέτοιους καταχωρητές, s: Γιά κάθε καταχωρητή s που χρησιμοποιεί η τρέχουσα διαδικασία, αρκεί ένα σώσιμο της τιμής που (πιθανόν) έχει αφήσει εκεί κάποιος πρόγονος, και μία επαναφορά της τιμής του προγόνου. Το σώσιμο του "προγονικού" περιεχομένου πρέπει να γίνει μετά την έναρξη εκτέλεσης της τρέχουσας διαδικασίας και πριν χρησιμοποιηθεί γιά πρώτη φορά ο καταχωρητής, η δε επαναφορά του προγονικού αυτού περιεχομένου πρέπει να γίνει μετά το τέλος χρήσης του καταχωρητή από την τρέχουσα διαδικασία και πριν αυτή επιστρέψει στον γονέα της. Αντίθετα, δεν απαιτείται σώσιμο και επαναφορά κάθε φορά που η τρέχουσα διαδικασία καλεί παιδιά της –πράγμα που θα χρειάζονταν εάν η μεταβλητή αυτή είχε τοποθετηθεί σε καταχωρητή τύπου t, και γι' αυτό δεν θα συνέφερε εδώ η τοποθέτηση σε t αφού τα καλέσματα παιδιών στη διάρκεια ζωής είναι δύο ή περισσότερα.

• Ορίσματα Διαδικασίας - Procedure Arguments - καταχωρητές a0 έως και a7: περιέχουν τα πρώτα 8 ορίσματα (arguments) της διαδικασίας. Αν υπάρχουν περισσότερα από 8 ορίσματα, τα υπόλοιπα περνιούνται στη στοίβα.
  – Αν υπάρχουν λιγότερα από 8 ορίσματα, τότε οι υπόλοιποι (μη χρησιμοποιούμενοι) καταχωρητές a χρησιμοποιούνται σαν τους προσωρινούς καταχωρητές, t. Π.χ., αν η παρούσα διαδικασία έχει δύο ορίσματα μόνο, τότε είναι ελεύθερη να χρησιμοποιήσει τους a2, ..., a7 σαν προσωρινούς καταχωρητές χωρίς να σώσει τις τιμές τους, αρκεί να μην ζητά να διατηρούνται αυτές οι τιμές όταν καλεί παιδιά της: αν τα παιδιά της έχουν πολλά ορίσματα τότε πρέπει να τους χρησιμοποιήσει γιά να βάλει εκεί ορίσματα των παιδιών, κι αν τα παιδιά έχουν λίγα ορίσματα τότε επιτρέπεται τα παιδιά αυτά να χαλάσουν τις τιμές των a2, ..., a7.
  – Κατ' αναλογία, και οι a0, a1,... περιέχουν τα ορίσματα της παρούσας διαδικασίας μόνο μέχρι το κάλεσμα του πρώτου παιδιού της –γιά το κάλεσμα αυτό, οι καταχωρητές αυτοί πρέπει να χρησιμοποιηθούν γιά τα ορίσματα των παιδιών (ή σαν προσωρινοί των παιδιών, αν τα ορίσματά τους είναι λιγότερα).

• Επιστρεφόμενες Τιμές Διαδικασίας - Procedure Return Values - καταχωρητής a0 (ίσως και a1): η τιμή που η κάθε διαδικασία επιστρέφει στο γονέα της επιστρέφεται στον καταχωρητή a0 (σε περίπτωση επιστροφής δύο τιμών (σε γλώσσες άλλες από την C?), τότε η δεύτερη επιστρέφεται στον καταχωρητή a1). Προφανώς, μέσα σε μία διαδικασία, η τιμή που μας επέστρεψε ένα παιδί μας ισχύει μόνο μέχρι το επόμενο κάλεσμα παιδιού (αφού, γιά εκείνο, θα χρειαστεί να βάλουμε νέο όρισμα στον a0), ή μόνο μέχρι λίγο πριν επιστρέψουμε εμείς οι ίδιοι (αφού, γιά την επιστροφή μας, θα χρειαστεί να βάλουμε τη δική μας επιστρεφόμενη τιμή στον a0).

• Διεύθυνση Επιστροφής - Return Address - καταχωρητής ra (x1): Κάθε κάλεσμα διαδικασίας πρέπει να καταγράψει κάπου τη διεύθυνση της επόμενης εντολής του καλούντος (caller), στην οποία και πρέπει να επιστρέψει (άλμα - jump) ο καλούμενος (callee) μετά το πέρας της εργασίας του –δηλαδή καταγράφουν το ποιός είναι ο caller, που φυσικά δεν είναι πάντα ένας και ο αυτός. Η κατάλληλη προς τούτο δομή δεδομένων είναι η στοίβα, όπως ξέρουμε από άλλα μαθήματα και θα υπενθυμίσουμε και στην επόμενη παράγραφο. Οι επεξεργαστές CISC (με πολύπλοκες εντολές) συνήθως καταγράφουν τη διεύθυση επιστροφής στη στοίβα, στη μνήμη. Αντίθετα, οι επεξεργαστές RISC συνήθως την καταγράφουν σε καταχωρητή, στον x1 (ra) σύμφωνα με τη σύμβαση του RISC-V. Αυτό έχει το πλεονέκτημα ότι γλυτώνουμε μία μεταφορά προς και μία από τη μνήμη (στοίβα) γιά το κάθε κάλεσμα διαδικασίας-φύλλου, όπως θα πούμε τώρα. Όπως λέγαμε, εάν το δένδρο της (δυναμικής) κλήσης διαδικασιών έχει μέσο fan-out μεγαλύτερο του 2, τότε οι διαδικασίες-φύλλα αποτελούν την πλειοψηφία των (δυναμικά) ενεργοποιούμενων διαδικασιών.
  – Κάθε κάλεσμα διαδικασίας καταστρέφει το προηγούμενο περιεχόμενο του καταχωρητή ra, άρα κάθε διαδικασία που καλεί άλλες διαδικασίες (δηλ. κάθε διαδικασία που δεν είναι φύλλο στο δέντρο των καλεσμάτων) πρέπει να σώσει τη διεύθυνση επιστροφής της στην αρχή της εκτέλεσής της (πριν το πρώτο κάλεσμα), και να την επαναφέρει αφού επιστρέψει το τελευταίο παιδί της, πριν να επιστρέψει η ίδια. (Το σημείο αυτό είναι ασαφές στο σχήμα 2.11 του βιβλίου (σελ. 159 Ελληνικής έκδοσης, p. 104 Αγγλικής): η διεύθυνση επιστροφής στην οποία αναφέρεται εκείνο το σχήμα είναι η διεύθυνση του παρόντος καλέσματος, και όχι η διεύθυνση επιστροφής της διαδικασίας μέσα από την οποία γίνεται το κάλεσμα).

• Δείκτης Στοίβας - Stack Pointer - καταχωρητής sp (x2): Όπως θα πούμε στην επόμενη παράγραφο, περιέχει πάντα τη διεύθυνση του τελευταίου έγκυρου (εν χρήσει) Byte της στοίβας (runtime procedure activation frame stack), πέραν του οποίου (μικρότερες διευθύνσεις) υπάρχουν σκουπίδια και μόνον. Η κάθε διαδικασία τον αλλάζει (εν δυνάμει) την ώρα που τρέχει, αλλά πριν επιστρέψει στο γονέα της πρέπει να τον επαναφέρει εκεί που αυτός ήταν όταν ο γονέας την κάλεσε.

• Δείκτης Πλαισίου - Frame Pointer - fp - προαιρετικός - όταν χρησιμοποιείται είναι ο x8 (ίδιος με τον s0): Τον χρειαζόμαστε μόνον γιά διαδικασίες των οποίων το activation frame περιλαμβάνει δεδομένα μεταβλητού μεγέθους (μεγέθους που ποικίλει από ενεργοποίηση σε ενεργοποίηση, π.χ. local arrays μεγέθους που είναι συνάρτηση των ορισμάτων της διαδικασίας). Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο μεν sp δείχνει την κορυφή του activation frame, ο δε fp δείχνει τη βάση του activation frame. Επειδή το activation frame έχει μεταβλητό μέγεθος, θα ήταν δύσκολο να κάνουμε index σε σχέση με τον sp τις προσπελάσεις τοπικών μεταβλητών και ποσοτήτων που βρίσκονται στη βάση του activation frame, άρα τις κάνουμε index σε σχέση με τον fp.

• Δείκτης Περιοχής Καθολικών Δεδομένων - Global Pointer - καταχωρητής gp (x3): Δείχνει στη μέση μιάς περιοχής μνήμης μεγέθους 4 KBytes τα περιεχόμενα της οποίας μπορούμε να προσπελάσουμε με μία μόνο εντολή load ή store χρησιμοποιώντας αυτόν τον καταχωρητή και το offset της ίδιας της εντολής που άρα χωράει σε 12 bits αφού η περιοχή είναι 4 KBytes. Επομένως, στην περιοχή αυτή συμφέρει να τοποθετούνται οι καθολικές (global) βαθμωτές (scalar) μεταβλητές του προγράμματος. Δεν τον αλλάζει (ούτε τον σώζει) καμία διαδικασία.

• Δείκτης Νήματος - Thread Pointer - καταχωρητής tp (x4): χρησιμοποιείται μάλλον σε πολυ-νηματικά (multi-threaded) προγράμματα, δηλαδή στον παράλληλο προγραμματισμό, μάλλον σαν δείκτης στο thread-local storage, αλλά δεν έχω περισσότερες πληροφορίες.

• zero - καταχωρητής x0: περιέχει την σταθερά (hardwired) μηδέν. Επιτρέπονται εγγραφές σε αυτόν, αλλά δεν αλλάζουν το μηδενικό (hardwired) περιεχόμενο του.

6.3   Η Στοίβα γιά Τοπικές Μεταβλητές και Σώσιμο Καταχωρητών

Η "Στοίβα των Πλαισίων Ενεργοποίησης Διαδικασιών" (Procedure Activation Frame Stack, ή Runtime Stack) –κατά το επίσημο όνομά της– συνήθως (ίσως πάντα) ξεκινάει από τις μεγαλύτερες διευθύνσεις που έχει στη διάθεσή της η διεργασία του χρήστη (user process) (σε αντιδιαστολή με τον πυρήνα του Λειτουργικού Συστήματος - O.S. kernel), και μεγαλώνει (όποτε καλείται νέα διαδικασία) προς τις μικρότερες διευθύνσεις. (Αυτό βοηθά στο να αργήσει να συναντηθεί (ελπίζουμε ποτέ να μην συναντηθεί) με τον "σωρό" (heap), όπου δίνει χώρο η malloc(), και ο οπίος μεγαλώνει από τις μικρές προς τις μεγάλες διευθύνσεις). Στους 32-μπιτους επεξεργαστές, συχνά η στοίβα ξεκινάει από τη διεύθυνση 7F.FF.FF.FF (δεκαεξαδικό), δηλαδή από τη μέση της μνήμης (όπου ο υπόλοιπος μισός χώρος διευθύνσεων συχνά είναι γιά το OS kernel), και μεγαλώνει προς τις μικρότερες διευθύνσεις (προς τη διεύθυνση 0). Ο Stack Pointer (καταχωρητής sp) δείχνει στην τελευταία χρησιμοποιούμενη λέξη της στοίβας. (Στον κανονικό RISC-V, ο sp κρατιέται πάντα ευθυγραμμισμένος σε ακέραια πολλαπλάσια των 16 Bytes (quad words), αλλά εμείς εδώ δεν θα το επιβάλουμε αυτό). Πριν αποθηκεύσουμε Ν νέες 32-μπιτες λέξεις στη στοίβα πρέπει να ελαττώσουμε τον sp κατά 4Ν (το μέγεθος N λέξεων των 4 Bytes καθεμία) (ή κατά 8N αν οι λέξεις είναι 64-μπιτες), πράγμα που ισοδυναμεί με δήλωση από πλευράς του προγράμματός μας (προς το λειτουργικό σύστημα, σε περίπτωση διακοπής (interrupt - page fault)) ότι τώρα η στοίβα μας είναι τώρα μεγαλύτερη κατά Ν λέξεις. Η αντίστροφη πράξη (αύξηση του $sp κατά 4Ν (ή 8N) –απελευθέρωση μνήμης) πρέπει να γίνει αφού πάρουμε τις αποθηκευμένες λέξεις και δεν τις χρειαζόμαστε άλλο πιά στη στοίβα. Οι τιμές που βρίσκονται αποθηκευμένες στη στοίβα προσπελαύνονται συνήθως μέσω εντολών load και store με διευθυνσιοδότηση σχετικά με τον sp. Καθώς ο sp αυξομειώνεται λόγω παραχώρησης/απελευθέρωσης μνήμης, η απόσταση των αποθηκευμένων τιμών στη στοίβα από τον sp αλλάζει, αλλά παραμένει πάντοτε γνωστή στον compiler/προγραμματιστή (εκτός των περιπτώσεων δυναμικής παραχώρησης μνήμης στη στοίβα –πράγμα σπάνιο στις γλώσσες προγραμματισμού– οπότε και απαιτείται η χρήση του fp).

Τοπικές (Local) και Καθολικές (Global) Μεταβλητές:
Οι "καθολικές" και οι "τοπικές" μεταβλητές είναι έννοιες των γλωσσών προγραμματισμού υψηλού επιπέδου (HLL - π.χ. C, κλπ). Γιά τον Assembler δεν υπάρχουν αυτές οι έννοιες, ενώ η υλοποίηση των εννοιών αυτών σε επίπεδο γλώσσας Assembly επαφίεται στον προγραμματιστή (ή στον compiler). Στις HLL, μια καθολική μεταβλητή αντιστοιχεί πάντα σε μια δεδομένη, σταθερή θέση μνήμης (ή καταχωρητή, αν και σπανίως αυτές τοποθετούνται σε καταχωρητές), ανεξαρτήτως του ποιά διαδικασία εκτελείται κάθε στιγμή· η τιμή μιας καθολικής μεταβλητής ούτε χρειάζεται να αποθηκευτεί ποτέ στη στοίβα, ούτε επανατίθεται ποτέ σε παλαιές τιμές της από τη στοίβα. Αντίθετα, μιά τοπική μεταβλητή έχει νόημα μόνο όσο είναι ενεργή η διαδικασία στην οποία ανήκει, και είναι ανύπαρκτη πριν την εκκίνηση της διαδικασίας αυτής ή μετά τον τερματισμό (επιστροφή) της διαδικασίας· εάν η διαδικασία επιστρέψει και ξανακαλεστεί, η παλαιά τιμή της τοπικής μεταβλητής έχει χαθεί. Επίσης, τοπικές μεταβλητές με το ίδιο όνομα αλλά σε διαφορετική διαδικασία (ή σε διαφορετική ενεργοποίηση της ίδιας (αναδρομικής) διαδικασίας!) είναι διαφορετικές και άσχετες μεταξύ τους!

Συνήθως, οι μεταφραστές (compilers) τοποθετούν την κάθε καθολική μεταβλητή σε μία σταθερή διεύθυνση μνήμης –όχι στη στοίβα· η διεύθυνση αυτή δεν αλλάζει από διαδικασία σε διαδικασία. Αντίθετα, οι τοπικές μεταβλητές αντιστοιχούν σε μιά θέση στη στοίβα, σε δεδομένη απόσταση σχετικά με τον stack-pointer, η οποία θέση υπάρχει μόνον όση ώρα είναι ενεργοποιημένη η αντίστοιχη διαδικασία, και η οποία θέση –σαν απόλυτη διεύθυνση μνήμης– πολύ πιθανόν να αλλάζει από ενεργοποίηση σε ενεργοποίηση της διαδικασίας. Εάν ένα αντίτυπο της μεταβλητής κρατηθεί σε καταχωρητή (ή, όπως η συνηθισμένη βελτιστοποίηση, κρατηθεί μόνο το "αντίτυπο", χωρίς το πρωτότυπο), τότε η διαδικασία αυτή (σε συνεργασία με τις άλλες) έχει την ευθύνη να σώζει το αντίτυπο στη στοίβα και να το επαναφέρει όποτε υπάρχει κίνδυνος μια άλλη διαδικασία να χρησιμοποιήσει τον καταχωρητή αυτό διαφορετικά, όπως αναλύσαμε παραπάνω.

long long int fact( long long int n )
{ if ( n<2 ) { return(1); } else { return( n * fact(n-1) ); } }

Εντός του else{}, απαιτείται ο πολλαπλασιασμός του n (πρώτο όρισμα της δικής μας διαδικασίας, άρα στον καταχωρητή a0) επί την τιμή που επιστρέφει το κάλεσμα του παιδιού. Ο πολλαπλασιασμός αυτός, επομένως, μπορεί να γίνει μόνον μετά την επιστροφή από το κάλεσμα του παιδιού. Όμως, το κάλεσμα ενός παιδιού καταστέφει (εν δυνάμει) τα ορίσματα (και τις τοπικές μεταβλητές) της δικής μας διαδικασίας, άρα θα καταστρέψει (εδώ σίγουρα) (και) τον καταχωρητή a0 (δηλαδή το όρισμά μας n). Άρα πριν το κάλεσμα πρέπει να σώσουμε στη στοίβα, εκτός από τον ra, και τον καταχωρητή a0. Αφού υποθέτουμε 64-μπιτο RISC-V, ο καθένας καταχωρητής πιάνει 8 Bytes στη στοίβα, άρα σύνολο 16 Bytes εδώ, άρα πριν το σώσιμο θα πρέπει να μεγαλώσουμε τη στοίβα κατά 16 Bytes (sp ← sp-16), και μετά την επαναφορά των καταχωρητών από τη στοίβα θα πρέπει να την μειώσουμε κατά τα ίδια 16 Bytes (sp ← sp+16).

Πριν καλέσουμε το παιδί μας, πρέπει να του δώσουμε σαν (πρώτο και μοναδικό) όρισμα το n-1, και αυτό πρέπει να του το δώσουμε, σύμφωνα με τη σύμβαση, στον καταχωρητή a0. Όταν θα επιστρέψει σε εμάς το παιδί μας, θα βρούμε την επιστρεφόμενή του τιμή, fact(n-1), σύμφωνα με τη σύμβαση, πάλι στον καταχωρητή a0. Αντίστοιχα και εμείς οι ίδιοι, πριν επιστρέψουμε στο γονέα μας, πρέπει να βάλουμε στον καταχωρητή a0 την τιμή που επιστρέφουμε (1 στην περίπτωση then, αλλιώς n*fact(n-1) στην περίπτωση else). Θα χρειαστούμε και έναν προσωρινό καταχωρητή –ας χρησιμοποιήσουμε τον t0 (υπενθύμιση: αφού είναι "tmp", δεν χρειάζεται σώσιμο-επαναφορά των τυχόν περιεχομένων του από τους προγόνους). Με αυτές τις σκέψεις, η διαδικασία fact() μεταφράζεται ως εξής σε Assembly του RISC-V:

fact:  addi  t0, zero, 2   # immediate 2 needed for "if(n<2)"
       bge   a0, t0, elseF # if n<2 false, i.e. if n≥2 goto ELSE
       addi  a0, zero, 1   # THEN: create return-value 1, place in reg. a0
       jr    ra            # return --this is the end of the "then" clause
elseF: addi  sp, sp, -16   # PUSH1: allocate 16 Bytes on the stack
       sd    ra, 8(sp)     # PUSH2: save ra into first allocated word
       sd    a0, 0(sp)     # PUSH3: save my argument (n) into second word
       addi  a0, a0, -1    # create argument (n-1) into a0 for my child
       jal   ra, fact      # call my child procedure
       add   t0, a0, zero  # copy return value from my child into t0
                     # (because I need to restore my own argument into a0)
       ld    ra, 8(sp)     # POP1: restore ra from stack
       ld    a0, 0(sp)     # POP2: restore a0 from stack
       addi  sp, sp, 16    # POP3: dealloc the 16 B that I had allocated
       mul   a0, a0, t0    # multiply my own arg a0==n times the return
                     # value from my child that I had copied into t0, and
		     # place the result into a0, as my own return value
       jr    ra            # return